Serbowie dolni i górni – łączcie się!
https://legnica.gosc.pl/doc/3491962.Serbowie-dolni-i-gorni-laczcie-sie?fbclid=IwAR2Osln1_rt-0doNISoqOC8903Sm497p4I4kAzGlRCnElDAPn_EwpzNUPOY
Wódajśo, how dołojce jo móje zmólkate pśełožowanje tógo pśinoska, ale pšosym cytajśo/lazujśo! Ga jo to mójo pśełožowanje wjelgin špatne, toś móžośo teke sami ten pśinosk k hynakšych rěcy pśełožowat.Se wě, až tak równo na nimski. ;-)
Dolne a Górne Serby – zwiskujśo se!
– Jolic njebuźomy sobugromadnje źěłali, toś nic dłujko cakaś nas kóńc serbskiego „raju” – měni Křesćan Krawc, katolski spisowaśel, gósć zmakanja zarědowanego we głownem měsće pólskiej Łužycy.
W konferencijnem zalu radnicy we Žarowje w Pólskej zmakali se wobźelimiki 6.Dnja Serbskeje Kultury. Pśichwatali zastupniki łužyskich Serbow z Dolnej ak Górnej Łužycy, mjazy drugimi farar Gerat Wornar z redakciju „Katolskiego Posoła”, nejwětšego katolskiego tyźenika hudawanego wót nezi 150 lět we górnoserbskeje rěcy. Pśibyli teke zastupniki wotrěda Towaristwa Pólsko-Serbskiego we Žarowje, Ciechanowje a Wrocławju. Jadnom z głownych dypkow zmakanja było nadanje staśańsku cesć Žarowa dra Zbigniewowi Gajewskiemu, załožowarowi Towaristwa Pólsko-Serbskiego. 90-lět stary muski pólsko-serbskich kultularnych kontaktow wóteběrał dopomnjeńsku medaliju z rukow wobknjezarjow města, mjenjony głownym městom pólskich Dolnej Łužycy. 6. Dnja Serbskeje Kultury byłej teke gozbu k promociju nejnowšej knigły Křesćana Krawca „Kóńc raju”. To hudaśe, pśełožowane jo do pólskeje rěc y a móžno jo dostaś na krajnem hudawaśerskim wiku, móžo hupełniś tu luku, kaka jo dawno byś we kwestiju wěźu wo nejmnjejšym słowiańskim raroźe. Wobrośili se na to tak równo gósće z Łužycy, ak pólskie źěłaśerje towarišnostni. – Na podzajtšu hubogaśiliśmy se kulturu Ormian, Žydow, Georgiskich, Hungorskich a Słowakow. Tu comy spominaś o tom naroźe, kótarych góspodarił na našej zěmi južo tysiąc lět a zawóstaił pó sebje wjelikie kulturne derbstwo. Comy, by spominał na to źiśi w šulach a ceptary – gronił Józef Tarniowy, pśedsedar žarojskiego wótrěda Towaristwa Pólsko-Serbskiego. Dopominano bogatu a śěžku historiju łužyskich Serbow, kótare pśez stoleśa wobliwani nimskim mórjom mógli k źinsajšnemu žywjenju ze swóju wěru, rěc a kulturu. Historiska Łužyca to jo teritorij pśi Łužyskiej Nysu, Wódru a Kwisu. Pó II swětowej wójnje Serbow zagnali sobu z Nimcami k podwjacoru. Zawóstawili mjenja jsow (np. Osiek Łużycki k. Bogatyni czy Nawojów Łużycki k. Nowogrodźca), architektura, ludow huměłstwo a psmojstwo. Něnto Serby bydlom na podwjacornym teritoriju wót mjazy polsko-nimskeje. Górna Łužyca běgawa stej pśe katolskich luźi. Dolna Łužyca – ewangeliskeju. Žarow a Lubań mjeniś se głownemi městami polskiego źěla Łužycy, kótarež geografiski a historiski śěgnuś se ku Kwisy. Wo tom, až źinsajšna situacija Serbow njejo lažka, gronił mjazy drugimi Křesćan Krawc. – Stojimy hu stawizynskiego proga, kótary Łužyskie Serbowy winowate w gromaźe pójź. W zachadnosći było nas 200 tysiacy, późdźej 100 tysiacy. Něntogroni se, až jo nas 60 tysiacy. Něga pódpěrku za pódpołdnjowych, katolskich Serbow byli jich ewangelskie bratša z pódpołnocy. Něnto jo jich tak małko, až podpěru za ich pśetranja jo gjarsć pódpołdnjowych, katolskich Serbow. Jano sobugromanje, móžomy pśetraś - po swójim měnjenju groni awtor „Kóńca raju’. Zdaśim K. Krawca, trěba jo kak nejmalsnje dowjasć k zachopjenja šuli z serbskeju rěcy, jano za młode Serby abo za luźi, kótarež deklaruju huknuś jano tu rěc. – Bo kak we serbskeje rědownje jo lěcrownož jaden Nimc, toś po někakem casu wšykne powědaju nimski. – groni. Knigła, kótaru Křesćan Krawc pśiwjadł sobu do Žarowa, hulicujo stawizny serbskeje familiji pśez nazi 100 lět, wótkóńca XIX stoleśa do 90 lět zachanego stoleśa. Wopisujo relaciju starjejšej a dwóju bratšow hupisane we stawizny wobeju swětowych wójnow , a teke casow pó wójnje, ga Serby hyšći z wětšu mócu ako w pruskim lěc fašistowskim casu dejali wójowaś woswóju identitu. Akcija romanu njejo jano deremu awtora. Krawc gronił, až twarił ju na kanwje dožywjenja swóju familiju, pśemjenił mě jsy, a teke mě Krawc za Šejc. 6. Dnja Łužyskiej Kultury to źěło, kótare móžo pómagaś pólskiemu wóteběraru za wěcy susednej Łužycy. Cesto wědobnje sobubyśa narodow pólskiego a serbskiego jo wjelgin mała, jo samo za morokawu mjazy pólsko-nimskej. Wěźu k temje našych słowiańskich susedow wót 20 lět huwija Ludmiła Gajczewska, pśedsedarka wrocławskiego wótyrěda Towartistwa Pólsko- Serbskiego. Kak groni, wót lět njasła se z zaměrom natwarěnja we Wrocławju tejerownosći ideji. – Pśigroniliśmy tak rowny projekt por raz. Za kuždym razom rozjebałaś se wó amty, źož glědaju na mnjo kak na raroga. Něga smej husłyšeli: „ Co wy sćo se tak toma Nimcami zajmawaś? – hulicujo L. Gajczewska. Wrocławskie towaristwo dalej rady do sobuźěła z samozarjadnistwoma, pś.Lubań.– Samskich hustajencow k temje Łužycy a Serbow, rěcy, nałgow a stawiznow, a teke zwiskow z Pólskeju, mamy wjele. Móžo jo to teke serbska muzyka, pśěłožowanja, naše swójskie tworby - groniła. Pśedsedarka měniś, až promocija kulturu našych bratšow Słowjanow zza Wódru a Nysu jo notna.– Żinsa hoglědamy take zjawjenje, až nic jadna wósoba ze swójskiego huzwólenja njejo južo Pólakom, ale hyšći njejo Ewropjenom. Druga kupka to wósoby, kótare pytaju cogo hynakšego a namakaju infomacije wó Serbach we Łužycy. Tśeśa kupka, nejmnjej licna, to „kulturne mastodonty ”, do kótarych a ja som teke psigłosujom, kótare wótrosły we domje z fascinaciju za serbsku kulturu. Bo gaby njejo mój nan, to mója wěźa była by taka, až w lěśe 1018 we Budyšynje měr był – groni L. Gajczewska. 6. Dnja Serbskeje Kultury w Žarowje skóńcył hoglěd w muzejumje, a teke hoglěd do Lipink Łužyckich, źož w katolskej wósaźe buźo natwarjony pomnik Mikławsza Jakubicy, wósća dolnoserbskiego pismojstwa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz